Xocalı
faciəsini unutmuruq
26
fevral 1992-ci il. Quşbaşı qar yağan sərt qış gecəsi. O gecə dəhşət yaşadı
Xocalı. Elə bir dəhşət ki, hələ yer üzü belə müsibət, belə vəhşilik görməmişdi.
Evlərə-eşiklərə od vuruldu, torpaq qana qərq edildi o gecə. Düşmən rəhm diləyən
qocaya, xəstəyə, qadına aman vermədi. Uşaqlar valideynlərinin gözləri
qarşısında xüsusi qəddarlıqla qətlə yetirilirdilər. Xocalının neçə-neçə qeyrətli
oğulu erməni dığalarının qəbirləri üstündə qurbanlıq kəsildilər. Qız-gəlinlər əsir
alındılar. Aramsız güllə yağışından qurtulub ayağı yalın, başı açıq halda meşələrə,
dağlara üz tutanların çoxusu yolda dondu, qar uçqunlarına düşdü. O gecə hara
gedəcəyini, kimdən imdad diləyəcəyini bilməyən uşaqların doğmalarının meyidləri
arasında caş-baş halda vurnuxmalarını, ətrafda nə baş verdiyindən xəbərsiz körpənin
gözlərini həyata əbədilik yummuş ananın buz kimi soyuq döşlərini əmməsini göz
önünə gətirin... Həmin gecə Xocalı sakinlərinin üzləşdikləri müsibətlərin
hansı birini deyəsən, hansı birini yazasan? Qələm acizdir bu vəhşilikləri təsvir
etməkdə. Şəhərin 800-dən artıq sakininin həyatına son qoyuldu bir gecənin içində.
6 ailə tamam məhv edildi, 1277 nəfər gotürüldü, yüzlərcə soydaşımız bu və ya
digər dərəcədə bədən xəsarəti aldı. Tarixin hələ indiyədək şahidi olmadığı bu
müsibət ancaq insanlığını, mərhəmət hissini itirən vəhşi ermənilər törədə bilərdilər.
Onlar Xankəndində qərar tutmuş keçmiş sovet ordusuna məxsus hərbi hisslərin, ələlxüsus
da 366-cı alayın iştirakı ilə dinc insanların üstünə hücum çəkdilər və əslində
soyqırım törədərək bir şəhəri yer üzündən tamam sildilər. Ermənilər törətdikləri
vəhşilikləri heç nə ilə müqayisə etmək mümkün deyil. Onlar öz bədnam hərəkətləri
ilə tarixdən tanıdığımız ən qəddar hökmdarların zülmkarlığını belə kölgədə
qoydular. Bu vəhşiliklər həmişə, hər yerdə özlərini "məzlum, yazıq, türklərin təqiblərinə
məruz qalan bir xalq” kimi təqdim edən ermənilər xislətini, iç üzünü açıb bütün
dünyaya göstərdi. Ölkəmizin paytaxtı Bakıda Xocalı qurbanlarının xatirəsinə
bir abidə ucalır. Abidə rəmzi məna daşıyır.Burada arzuları gözündə qalan
balasını başı üstünə qaldıran ananın fəryadı təsvir olunub. Bu Vətən rəmzi olan
ananın öz övladlarına qarşı sevgisinin bir nümunəsidir.
|